Laten we samen de strijd tegen kanker aan gaan.
Tim Ligtvoet is terminaal en blikt een laatste keer terug.
Tim Ligtvoet
Ik kijk met trots naar wie ik als mens ben geworden.
De jonge Tim Ligtvoet wilde net als alle andere jongetjes in zijn klas profvoetballer worden. Een andere toekomstdroom had hij eigenlijk niet. Het zorgt ervoor dat Tim altijd naar de dag leeft, elke beslissing weloverwogen neemt en daardoor tot nu toe nergens spijt van heeft gehad. Die instelling helpt hem ook in de moeilijke fase waarin zijn leven zich nu bevindt. Tim heeft darmkanker en volgens de artsen een levensverwachting van slechts enkele weken.
Tim Ligtvoet ziet het zelf anders. “Ondanks dat ik mijn lichaam de laatste jaren minder ben gaan vertrouwen, voelt het nu alsof ik echt nog wel een tijdje mee kan.” Want ondanks dat Tim geen bucketlist heeft om af te werken, zijn er nog wel een paar dingen die hij nog wil doen. “Mensen die een bucketlist moeten afwerken, zijn eigenlijk vergeten te leven, vind ik. Iedereen wil altijd maar meer, en beter, en groter en duurder. Continue met een sneltreinvaart vooruit. Wat we zijn vergeten, is om af en toe bij een halte uit te stappen en te genieten van het moment, van wat je op dat moment al hebt en van wat je al bereikt hebt. Dan is er ook ruimte om spontane dingen te doen. Het maakt je leven zoveel leuker. En ook als mens ben je daardoor aantrekkelijker.”
Met rood op zak
Aan de muur van zijn kamer hangt een ingelijst SCO-shirt met zijn rugnummer 8 en het woord ‘strijder’ erop. Want binnenin deze positieve jongen brandt altijd een vuurtje dat er voor zorgt dat hij niet tegen zijn verlies kan en er altijd alles aan doet om te winnen. Tim haalt een mooie anekdote aan. “Mijn moeder kwam niet vaak kijken bij mijn wedstrijden omdat zij moeite had met mijn instelling in het veld. Ik kan me herinneren dat ik in de D’tjes (O13) speelde en mijn moeder wel besloten had om een wel keer naar SCO te gaan om mij te zien spelen. Ze zou alleen iets later komen.
Toen ze halverwege de eerste helft het terrein opkwam, zat ik al lang en breed in de kleedkamer met een rode kaart op zak.” De strijdlust en de positieve instelling zijn een goede combi die ervoor zorgt dat Tim ondanks het jarenlange gevecht niet bij de pakken neerzit en nog steeds vooruit kijkt. Want Tim is al sinds 2017 kankerpatiënt. Hij had wel vaker wat pijn in zijn buik, maar tijdens een vakantie in Egypte ging het mis. Tim kreeg enorme pijn en bij terugkomst in Nederland lag hij na een bezoek aan de huisarts al snel op de operatietafel om zijn blinde darm te laten verwijderen. Tijdens die operatie stuitte de chirurg echter ook op een ingekapselde tumor die onmiddellijk werd verwijderd.
Uitgebreid onderzoek volgde, maar vervolgens waren alle bloedonderzoeken en scans goed. Tim kwam in een cyclus van eerst kwartaal en later halfjaarlijkse controles terecht. Ook die waren allemaal goed. Tot in 2021 de arts op een van de controlebeelden een afwijking constateerde aan de darm. De kanker bleek te zijn teruggekeerd en een zwaar behandeltraject startte. Maar alle inspanningen, al het afzien, alle slechte dagen hebben niet kunnen zorgen voor een ommekeer. Dat besef kwam binnen toen Tim aan de arts vroeg hoe de behandeling eruit zou zien en de arts antwoordde dat hij eerst wilde onderzoeken of Tim nog behandeld kon worden.
Erewedstrijd
Inmiddels heeft Tim elke slechte mededeling wel gehad en omdat weinig hem nog kan verrassen heeft hij nu rust. “In principe heb ik alles goed geregeld en laat ik iedereen goed achter. Daarnaast zijn er ook nog een aantal vrienden bezig met het opzetten van een stichting omdat er een aantal goede doelen zijn die ik blijvend wil blijven ondersteunen, ook als ik er niet meer ben.” Vrienden is wel een rode draad door het leven van Tim. Er zijn jongens met wie hij al bevriend is sinds de peuterspeelzaal of de basisschool. Vandaar ook dat er veel wordt georganiseerd voor Tim. Dat is al sinds de eerste behandeling in 2021. Toen organiseerden de teamgenoten van Tim een erewedstrijd voor hem. Vrijwel alle aanwezigen op het sportpark, ook tegenstanders vormden een erehaag voor hem, compleet met fakkels, waar hij met zijn nichtje doorheen liep.
Voetbal speelt een belangrijke rol in het leven van Tim, al sinds hij kan lopen. Omdat SCO een wachtlijst had, begon hij noodgedwongen bij de ‘regenjassen’ (TSC). Na twee jaar kon hij bij zijn favoriete club terecht. In al die jaren heeft Tim trainers gehad die veel oudere SCO’ers bekend in de oren klinken. Mannen als Dion Spoor, René Brouwer en Jan van der Erven. De kern van het jeugdelftal is altijd bij elkaar gebleven en vormt ook het hart van een van de meest bijzondere elftallen van Sco, ’t Zeuvende. Het is een vriendenelftal dat meer weg heeft van een familie-elftal. Ze hebben een bijzondere band met elkaar. Dat blijkt ook uit de tatoeage #8 die veel teamleden inmiddels ergens op hun lijf dragen. Het is het rugnummer van Tim. ’T Zeuvende is ook de drijvende kracht achter het beruchte Miniveldtoernooi dat dit jaar zijn tiende editie kende en inmiddels de PrimaDonna Cup heet, vernoemd naar de bijnaam van Tim. Want behalve door strijdlust werd het spel van Tim ook altijd gekenmerkt door allerlei frivoliteiten zoals balletjes achter het standbeen als een echte prima donna.
Nieuwe herinneringen
Het voetbal heeft Tim veel mooie herinneringen opgeleverd met als absoluut hoogtepunt het kampioenschap in 2014. Op de platte kar ging het door de stad naar ’t Zonneke waar tot in de late uurtjes werd gefeest. Tim wil echter ook nog nieuwe herinneringen maken. Zo wil hij in ieder geval nog naar Westkapelle, naar de zee en om kibbeling te eten. Ook zijn er al kaarten gekocht voor een bezoek aan cabaretier Daniel Arends. “Ondertussen probeer ik zoveel mogelijk te genieten van wat anderen allemaal voor me organiseren. Ik ontvang regelmatig gefilmde steunbetuigingen van bekende voetballers, van Rico Verhoeven en Django Wagner. Ik krijg zomaar een gesigneerd shirt van Ajax om het volgende moment weer jongens met fakkels voor mijn deur te hebben. Ook als ik zie wat er rondom mijn bruiloft met Malissa allemaal overhoop is gehaald, in een woord, geweldig. Al die steunbetuigingen, de brieven, de vele sociale contacten dat laat me zien dat ik altijd mezelf ben gebleven. Ik speel geen poppenkast. Wat anderen voor mij overhebben, maakt me ontzettend trots. Trots op wie ik als mens ben geworden.”
